„Wszystkie uszy” Alexandre’a Postela: Ściany dźwięku

Satyra wymaga pragnienia zabawy formami i postawienia przed czytelnikiem lustra, które go zniekształca i niepokoi. Zakłada pewien stopień złego ducha, chęć śmiania się z własnej i cudzej nędzy, zabicia emfazy komedią, a pewności dwuznacznością. Traktuje powagę brakiem powagi. Prawdopodobnie dlatego nie jest już modna. „Tout ouïe” , piąta powieść Alexandre’a Postela, nie jest zatem powieścią modną, ​​ale udaną satyrą. Nie została wydana przez Gallimard, wydawcę poprzednich książek autora, lecz przez Éditions de l’Observatoire.

„Nigdy nie spotkałam autora, którego zaskoczyła publikacja” – zauważa Violette Letendre, doświadczona redaktorka w podupadającym wydawnictwie Monteverdi. Publikuje pisarzy, których nazywa „Mopsem” lub „Panną Wetiwer”. Jej kolega Bastien Testevuide został właśnie mianowany dyrektorem literackim: „Jego gesty i mimika uosabiały, z odrobiną przesadnej staranności, człowieka dotkniętego bezczelną przysługą ” – pisze Violette. „Doskonale wiedział, że to stanowisko powinno trafić do mnie”. Chętnie powtarza zdanie założyciela wydawnictwa: „Opowiadania są jak szpinak. Wszyscy chwalą ich walory, ale nikt ich nie kupuje”. Fakt, że uczyła ją „piękna Dorothée”, niewątpliwie nie pozostaje bez związku z hańbą Violette: „Taki przydomek nadano zmarłemu redaktorowi, którego talent i